Ibrahim Uštović sportska biografija

U jesen 1969.godine malo se znalo o karate sportu u Sarajevu. Sporadične vijesti u sredstvima informisanja, poneki film sa naglašenim tehnikama karatea, bili su osnovni izvori informisanja o karateu, kako se tada govorilo, sportu koji nije primjeren našim društvenim uslovima. Prvi kontakt “uživo“ sa karateom imao sam, kako se sjećam, početkom oktobra te godine, kada sam se pridružio grupi znatiželjnika koji su kroz prozor tadašnjeg Studentskog doma Slobodan Princip, neposredno uz Muzičku školu, posmatrali grupu momaka kako uz glasne povike, kasnije ću saznati da je to „kjai“, energično razmahuju nogama i rukama. Nešto što mi je izgledalo interesantno bilo je da su to radili prilično sinhronizovano. Nekoliko dana kasnije na Ekonomskom fakultetu, bio sam brucoš, pojavio se rukom pisani oglas kojim se pozivaju zainteresovani da se učlane u Karate sekciju. Upis je bio u prostoriji koja je pretenciozno nazvana sala, jer nije bila veća od osrednjeg dnevnog boravka, oko 20 kvadratnih metara, bila je to ona prostorija čiji su prozori gledali na ulicu i pred kojom su se skupljali prolaznici. Prvi karatista koga sam vidio u kimonu bio je Nenad Tuševljak, nosilac zelenog pojasa, što je u to vrijeme bilo izuzetno visoko zvanje. Tada sam se upisao u Klub i postao član generacije koja je započela karate karijeru u jesen 1969. godine. Nekoliko prvih treninga koji su se sastojali od upoznavanja sa osnovnim kretnjama i načinom zatvaranja šake, odvijali su se u toj Sali, a tu sam prvi put vidio makivaru. Tu sam stekao i prva poznanstva u karateu sa onima koji su isto tako iz znatiželje ili na nagovor prijatelja, već prisustvovali treninzima i počeli trenirati. Nešto što je vrijedno zabilježiti je da je karate u vrlo kratkom roku stekao takvu popularnost da su se začudili i najveći optimisti. Treninzi su se, zbog velikog interesa, preselili u FIS čije su, iako za to vrijeme najveći sportski objekat u gradu, sale postale pretjesne da prime sve one koji su željeli da okušaju tu privlačnost karatea. Pored znatiželje i nečega novog, što je samo po sebi interesantno mladima, presudan momenat u sticanju enormnog broja poklonika je ozbiljnost, disciplina i serioznost treninga koje je predvodio i davao ton cjelupnom poimanju ovoga sporta, Salih Salko Ćurić, koji je svojom pojavom odavao respekt i poštovanje, a pedagoškim pristupom i demonstriranjem tehnika i elemenata karete borbe zaista plijenio. Inače smatram da bi se liku i djelu Salke Ćurića trabalo posvetiti daleko veća pažnja i dati odgovarajući značaj od strane svih struktura Karate saveza BiH u odnosu na njegov doprinos razvoju karatea u našoj zemlji ne samo na period dok je bio aktivan, nego i na trag koji je ostavio u pojedinim segmentima karatea do današnjih dana-pobjednički duh, između ostalog. Ubrzo je Karate klub Bosna, prvi karate klub formiran u BiH, iako je mukotrpno stekao ravnopravan status sa ostalim sportovima, čak se u određenim društvenim strukturama i periodima javljala inicijativa da se ovaj sport zabrani, postao najmasovniji sportski kolektiv u BiH. Salkini prvi saradnici bili su nosioci najvećih zvanja - Salko je tada imao, jedini u BiH, crni pojas prvi dan, Hamdija Strinić, je bio majstorski kandidat -braon pojas, Ibro Nizam plavi pojas, a Nenad Tuševljak, Jadran Muhamedagić i Mile Golić zeleni pojas. Ovo su karatisti koji su dali nemjerljiv doprinos promociji karatea kroz duži period djelovanja i izrastanja karatea, i time stvaranja temelja za sadašnji nivo i status među sportovima. Početkom osamdesetih godina Karate klub Bosna brojao je 2000 članova, i iz tako velike baze, uskoro se počeo izdvajati kvalitet. Kvalitet se izdvajao polaganjem za zvanja, kada je dolazilo i do odustajanja pojedinaca zbog oštrih kriterija pri polaganjima, napornih treninga, te neostvarenih očekivanja da se može “na brzinu“ ovladati tehnikama i steći superiornost. Sve više je sazrijevala spoznaja da je uspjeh u karateu povezan sa dugotrajnim, upornim, napornim i samoprijegornim radom, te mentalnim sklopom, spremnim da prevlada sve napore i iskušenja koje u tom smislu karate postavlja pred one koji se žele posvetiti tom sportu. Značajno je napomenuti da su se često organizovali seminari koje su vodili najeminentniji karate majstori Evrope kao što je Taidži Kaze - šef evropskih instruktora, dr.Ilija Jorga utemeljitelj karatea u Jugoslaviji, Takaši (ime sam mu zaboravio) koji je radio u Sloveniji, uz naše trenere uskoro smo ulazili u tajne karatea i postepeno napredovali. U međuvremenu su se održala takmičenja i klupska i republička prvenstva i na taj način sticala iskustva. Prvo zvanično takmičenje na kome sam učestvovao održano je u Domu izviđača na pozornici, privuklo je veliki broj gledalaca. Bio je to meč sa ekipom iz Mostara, mislim da je to bilo i prvo karate takmičenje koje je javno oglašavano. Kasnije su se takmičenja odžavala u domu Vaso Pelagić na Grbavici da bi se kasnije ustalila na Skenderiji koja je bila tada najmodernija sportaka dvorana u BiH. Zvanje majstora karate sporta stekao sam oktobra 1974.godine pred komisijom u kojoj su bili dr. Ilija Jorga, Salko Ćurić i Takaši. Nešto kasnije, koncem 1974.g. organizovano je polaganje za sudijska zvanja, do tada smo sudili na osnovu iskustva, i stekao sam zvanje saveznog sudije. To zvanje smo morali kasnije verifikovati pred saveznom komisijom koja nije bila ništa kompetentnija nego ona pred kojom smo stekli zvanje. Po sticanju majstorskog zvanja postali smo instruktori i ispitivaći KS BiH i držali smo polaganja, u početku za učenička zvanja, i seminare širom BiH, postali smo misionari karatea u pravom smislu te riječi jer smo bili prvi majstori karatea koji su se pojavljivali u nekim sredinama. Posebno su bili interesantni seminari u Zaostrogu, gdje su se okupljali karatisti iz svih krajeva BiH, a Zaostrog je postao kultno mjesto karate sporta čija tradicija živi i danas. Istovremeno, sa treniranjem i takmičenjima, uključen sam u organizacioni rad Kluba i njegove upravljčke strukture, predsjedništvo i komisije. Po završetku fakulteta 1974.godine profesionalne obaveze nisu dozvoljavale intenzivno treniranje i takmičenja, tako da sam ostao u Klubu kao trener i sportski radnik. Karate klub Bosna prolazio je razvojni put u kojem je bilo perioda kriza i uspona koji su se uglavnom poklapali sa smjenama generacija, ali se uvijek vraćao na put progresa, osloncem na vlastite kadrove. Izabran sam za predsjednika Upravnog odbora Kluba u vrijeme kada se Klub nalazio pred novim izazovima, u tom periodu 1991.godine Klub je izborio ekipnu titulu prvaka Jugoslavije, prvi put od ustanovljenja ligaškog sistema takmičenja. Na Evropskom prvenstvu održanom te godine, zauzeli smo peto mjesto. U međuvremenu sam izabran i za predsjednika Karate saveza Sarajevske regije koji je okupljao klubove sa šireg prostora Grada. U ratu sam sa grupom članova koji su ostali vjerni Klubu održavao rad koliko su to uslovi dozvoljavali, a izabran sam i u prvi ratni saziv Upravnog odbora Karate saveza BiH. U poratnom periodu bio sam član UO KS BiH i direktor Seniorske reprezentacije BiH, kada je 1999.godine naša reprezentacija osvojila vicešampionsku titulu Evrope. Na svjetskim, evropskim i baklanskim kongresima Karate Fedaracija bio sam zvanični predstavnik naše zemlje. U jednom mandatu bio sam predsjednik Tehničke komisije KS BiH. Sada sam član UO Sportskog saveza BiH, Skupštine USD Bosna i UO UKK Bosna.Z a dosadašnji rad u sportu dobio sam niz društvenih priznanja, ali su meni najznačajnija: Povelja USD Bosna, Plaketa Salih Salko Ćurić, Specijalno priznanje Sportskog saveza BiH, Specijalna nagrada Olimpijskog komiteta BiH.

Ova kratka verzija moje sportske biografije, jer je urađena po sjećanju obzirom da je dokumentacija kako moja, tako i brojnih aktera bitnih događaja, nestala u toku rata i smartam da bi bilo dobro uputiti poziv svim karatistima i karatistkinjama koji su u određenim periodima postizali značajne rezultate i obnašali odgovorne funkcije da daju svoj doprinos ovoj rubrici. Ovo iz razloga što su već odavno sazrela vremena da se pristupi sistematskoom prikupljanju građe za izradu istorije ili hronologije karate sporta u BiH, makar i putem sjećanja i raspoložive dokumentacije. Prije više godina, kao član UO KS BiH, podnio sam prijedlog projekta izrade istorije karatea u BiH tadašnjem sazivu UO KS BiH, ali prijedlog nije naišao na razumijevanje, čak je bilo i otvorenih opstrukcija pojedinaca, ali i sada sam mišljenja da ne treba odustati od ove namjere, zato pozdravljam ovu inicijativu objavljivanja sportskih biografija istaknutih bivših, pa i sadašnjih karatista, što može biti osnova za dalji rad, jer već neki ljudi i događaji padaju u zaborav, a 50 dosadašnjih godina karatea u BiH obavezuje na očuvanje te tradicije kako za bivše, sadašnje, a najviše za buduće generacije, jer će i uspjesi sadašnje generacije postati istorija.

Ibrahim Uštović